Długo zastanawiałem się, czy pisać ten wpis – o ile nie jest on sensu stricte sportowy, to jednak właśnie sport odgrywa w tym całym zamieszaniu dużą rolę. Do tematu podchodziłem od roku i jak się okazuje z biegiem czasu całkowicie zmieniło się moje postrzeganie tego jak COVID i pandemia wpływa na nasze życie. Wstyd się przyznać, ale ostatni wpis na blogu poczyniłem pod koniec 2020 roku podsumowując, że mimo koronowirusa to był dla mnie dobry rok. Sam fakt, że nie za wiele na blogu się działo daje do myślenia, a ja odnoszę wrażenie, że przeniosłem się do jakiegoś matrixowego zawieszenia.

Kiedy rok temu po powrocie z Nowej Zelandii trafiłem prosto na kwarantanne, a większość planów na dalszą część roku stopniowo została kasowana ku mojemu zdziwieniu jakoś nie wpływało to mocno mój nastrój oraz codzienną motywację do działania. Byłem wtedy w okresie zmiany pracy i przyjąłem strategię – widocznie tak ma być. Cały świat wyhamował to nie ma co narzekać, tylko trzymać się swojego planu. Małe cele, małe przyjemności, wdzięczność za to czego się już doświadczyło w życiu – to były rzeczy, których wtedy się trzymałem.

Z osoby, która kilka ostatnich lat spędziła w podróży, nagle wróciłem do domu. Ok – tak widocznie ma być – trzeba wykorzystać ten czas – wysprzątanie mieszkania, na co nigdy nie było czasu, nadrobienie książek, filmów … nawet wieczorne zoomy ze znajomymi z kieliszkiem wina miały w sobie coś ciekawego …

Zawody w ubiegłym roku powoli zaczęły się odbywać i idąc za hasłem chcieć to móc – zamiast narzekać – starałem się w miarę możliwości wykorzystywać nadarzające się możliwości na starty – udało się zrobić niezły sportowy progress.

I o ile w zeszłym roku wszystko było ok, to mam wrażenie, że pandemiczny spadek nastroju przyszedł do mnie niczym bomba z opóźnionym zapłonem. Zacząłem czuć jak bardzo brakuje mi wyjazdów – tego przeglądania wyszukiwarek tanich połączeń lotniczych, czy zaglądania na booking, gdzie zawsze istniało kilka rezerwacji na miesiące do przodu. Zacząłem czuć, że brakuje mi tego wszystkiego co wcześniej wszyscy braliśmy jako pewnik – wyjście do teatru czy kina. Tego jak bardzo brakuje mi zwyczajnego wyjścia do knajpy, żeby spotkać się ze znajomymi – tak, żeby pogadać w rzeczywistości a nie w internecie. Zauważyłem, że social media mimo, że w obecnym czasie są najłatwiejszą formą sprawdzenia – co tam u kogoś się dzieje – zaczęły mnie męczyć. Dużo bardziej sobie cenię pogadanie przez telefon, a nie na facebookowym komunikatorze. Staram się odkładać komórkę, żeby nie siedzieć i nie przewijać na ekranie wirtualnego świata.

Tak naprawdę to brakuje mi po prostu odmiany od obecnej codzienności.

Sport i treningi w tym całym covidowym burdelu powodują, że jakoś łatwiej jest przejść przez ten czas. Gdyby nie treningi to tak naprawdę mógłbym wstać rano i przenieść się z łózka do komputera, a po skończonej pracy wrócić spać. Dla zdroworozsądkowego podejścia staram się kończyć pracę sensownie, bo tak naprawdę to mógłbym siedzieć przed kompem cały dzień – zawsze przecież jest coś do zrobienia.

Triathlon i pasja powodują to, że jest jakiś dodatkowy cel w ciągu dnia. Cel, żeby nadal wstać o 5 rano i pójść pobiegać o wschodzie słońca. Cel, który powoduje, że wyszukiwarki tanich lotów zamieniłem na przeglądanie stron z dostępnością torów na basenie. Dojeżdżanie 15 km pod Warszawę stało się też naturalną rzeczą, jednak czego nie robi się skoro to jedna z niewielu rzeczy jaka może sprawiać przyjemność?

Jednocześnie zauważyłem, że sama realizacja treningu zaczęła na mnie wpływać dużo bardziej jak kiedyś. Wszystko jest super, kiedy idzie, jednak zdarzają się takie momenty, kiedy trening nie idzie. I o ile kiedyś dosyć szybko to mnie spływało, to teraz mam wrażenie, że dłużej siedzi mi to w głowie i jakoś bezsensownie stresuje się realizacją jakościowych treningów.

Jestem już po pierwszej dawce szczepionki. Z czystej ciekawości przed przyjęciem drugiej dawki sprawdzę sobie poziom wytworzonych przeciwciał. W listopadzie 2020 miałem 8.6 (poziom referencyjny – 1.4). Kiedy zbadałem w połowie kwietnia miałem już tylko 0.68 … przeminęło z wiatrem. Zobaczymy jak organizm odpowie na szczepionkę. Liczę na to, że z czasem nauczymy się żyć lepiej. Tak, żebyśmy mogli się częściej spotykać na zawodach i z radością po przekroczeniu mety wszyscy mogli pójść do knajpy na dobre jedzenie i wino.

Mam wielką nadzieję, że powoli zbliżamy się do powrotu do czasu, które będą choć trochę przypominały okres sprzed covida. Do czasu, gdzie zadzwonisz do kogoś i bez problemu umówisz się na wyjścia na spotkanie i zjedzenie tatara w knajpie. Do czasu, kiedy spontanicznie będzie można kupić bilet na samolot i następnego dnia bez rozkmininania, czy zdążę zrobić test – bez problemu spędzić weekend kilkaset kilometrów od domu.

Pandemia to nie tylko cyferki, które podają nam media odnośnie nowych zachorowań, czy zgonów. To też bardzo ważny aspekt, który będzie przez długi czas na nas wszystkich wpływał – dzieciaki bez szkół i interakcji z rówieśnikami – my dorośli już ludzie, którzy nagle zaczęli, żyć w innej rzeczywistości z ograniczonymi kontaktami międzyludzkim. Obyśmy szybko mogli znów razem przeżywać żyćko.

Jestem ciekawy jak jest z Wami? Czego Wam najbardziej brakuje? Jak sobie radzicie z tą nową normalnością?