Dwa tygdonie przed wyjazdem do Taitungu zapisałem sobie w zeszycie jedno z moich marzeń – stanąć na pudle w triathlonie… Jadąc na zawody zależy mi przede wszystkim, by kiedy staję na linii startu być lepszym od samego siebie – nie ścigam się z innymi – bieganie, czy triathlon to dla mnie pasja – chcę czerpać z tego radość. To dla amatora powinno być najważniejsze. Znam też swoje miejsce w szeregu – daleko mi do bycia najlepszym, jednak to, że z każdym dniem mogę się rozwijać i przekraczać granicę o krok dalej napędza mnie do działania.

Zapisując się na olimpijkę w Taitung w ogóle nie myślałem o tym, które miejsce mogę zająć. Dzień przed zawodami zobaczyłem, że startuje ponad tysiąc osób – mniej więcej po równo kobiet i mężczyzn. Około 130 osób w mojej kategorii wiekowej – fajnie by było znaleźć się w pierwszych 15 osobach przemknęła myśl. Nie wiedziałem jakie czasy, ani jaki jest poziom startujących. Czekając w kolejce do wstawienia roweru sprawdziłem wyniki z zeszłego roku – okazało się, że z moim wynikiem z Polski z 5150 w Warszawie (relacja tutaj) w okolicy dwóch i pół godziny powinienem celować w pierwszą dziesiątkę. Pamiętajmy jednak, że triathlon triathlonowi nie równy – różna długość stref zmian, trasy o różnym stopniu trudności i długości – to wszystko powoduje, że wyniki mogą być różne.

Po przepłynięciu 1550 metrów, przejechaniu 43 kilometrów i przebiegnięciu 10 kilometrów wbiegłem na metę w Taitungu. Na mojej twarzy był uśmiech, kryjący jednocześnie zmęczenie panującymi warunkami na trasie. Tam czekał na mnie Tata Łukasza, który mówi „chyba pudło”. Uśmiałem się, odpowiadać – gdzie ja do pudła? Chwilę później napisała do mnie Agnieszka Jerzyk, z pytaniem czy dobrze się na trasie bawiłem…

Sprawdzając wyniki okazało się, że tak jest – wskoczyłem na swoje pierwsze w życiu pudło w indywidualnym starcie w triathlonie – nie bój się marzyć, bo jeżeli Twój mózg zrozumie, że to o czym myślisz jest realne to razem z Tobą jest w stanie przenieść góry i pomóc w realizacji marzenia.

Cały czas w myśli, gdzie ktoś mi gratulował chciałem odpowiedzieć, że nie ma czego. Myśli wciąż, że w porównaniu do zawodów w Polsce taki wynik nie dał by tak wysokiego miejsca. Pojawiły się komentarze, żebym przyjechał się gdzieś pościgać z czasem 2:2x, że w Błachowni byłbym w połowie stawki. Wiem o tym wszystkim, i nawet ostatnio odpowiedziałem, że pudło to efekt tego, że po prostu na miejscu poziom był słabszy, aniżeli na naszej ziemi.

I w tym siedzi nasze bardzo błędne myślenie.  Wiecie jaka jest róźnica między małym Jasiem i Johnem? Kiedy mały Jaś strzeli na orliku gola grając z rówieśnikami często słyszy – Brawo, ale mogłeś zrobić to tak i tak – wtedy było by lepiej. John w Ameryce natomiast usłyszy – YES YOU DID IT!!! Tak zrobiłeś to – jesteś zajebisty – byle tak dalej! 

Często zamiast cieszyć się z własnych sukcesów – nawet tych niewielkich ujmujemy sobie dokonań. Staramy się być krytyczni wobec siebie, czy innych, zamiast doceniać to co robimy i osiągamy. Pamiętajmy, że to te najmniejsze sukcesy budują te duże. Myślmy pozytywnie – wtedy każda drobnostka potrafi jak spirala nakręcać do działania!

W Taitungu spełniłem swoje marzenie… Nie trzeba było długo czekać. Cieszę się niesamowicie, że udało mi się poprawić pływane, coraz mocniej jeździć na rowerze, choć wiem, że tu jeszcze przepaść do poprawy. Jestem szczęśliwy, że mimo ciężkich warunków na biegu pobiegłem przyzwoicie. Nigdy nie spodziewałem się, że stanę na pudle zawodów z czerwoną Mką. Mam w tej chwili w domu niesamowitą pamiątkę, która będzie ze mną na całe życie.

Ta statuetka jest przede wszystkim dla mnie nagrodą za własny rozwój. Za wstawanie o świcie na trening, za nieustanne dążenie do wyznaczanych celów i za ciągłe podnoszenie poprzeczki.

Tak zrobiłem to – byłem na pudle, i te niesamowite wspomnienia będą już za mną na zawsze, a ja z jeszcze większą motywacją śmigam dalej na treningi. Do debiutu w 70.3 W Kazakhstanie zostały niecałe trzy miesiące. Wiem, że będzie ciężko, jednak już nie mogę się doczekać !!! Przecież wszystko jest możliwe, trzeba tylko chcieć …

A N Y T H I N G   I S   P O S S I B L E !

PS. Kalach! Dzięki za to, że we mnie wierzysz – za nieustanne pchanie do przekraczania granic – wyznaczanie ambitnych celów, popychanie do działania. Już za trzy tygodnie zdobywamy Chiny !!!