Pamiętam swój pierwszy start w triathlonie: – to było w 2009 roku podczas Triathlonu MTB w Płocku. Do zawodów przystąpiłem „z marszu”. Jedynie w tamtym okresie troszkę biegałem. Kończąc wyścig wiedziałem jednak, że „przepadłem” na rzecz tej pięknej dyscypliny sportu. Niestety w niedługim czasie później doznałem poważnej  kontuzji kolana, która wyeliminowała mnie ze sportu na ponad rok. Początkowo moje triathlonowe starty w połączeniu z małą objętością treningową były tylko zabawą. Pierwsze „małe sukcesy” – zdobycie podium na dystansie 1/4 IM Poznaniu czy Sierakowie spowodowały, że wszystko zaczęło się rozwijać i coraz bardziej zacząłem w to „wsiąkać” … aż triathlon stał się członkiem naszej rodziny. Bo jak to można inaczej nazwać skoro na każdy dłuższy wyjazd jadą z nami dwa rowery, pianka czy dwie torby sprzętu sportowego. Nie ma tu znaczenia czy jedziemy na wakacje do Chorwacji, czy  do rodzinnego Płocka, do którego często jadę właśnie na rowerze. Jak u każdego triathlonisty w pewnym momencie pojawiła się myśl o zakupie roweru szosowego. Pierwszego swojego szosowego bike’a kupiłem za wypłatę z …. urlopu macierzyńskiego Doroty…

Ze sportem jestem związana od dzieciństwa. Całe życie było związane z aktywnością fizyczną :). Jak nie tenis stołowy i klasa o profilu sportowym w szkole podstawowej to zajęcia dodatkowe, które po lekcjach towarzyszyły mi od najmłodszych lat. Z pędem do aktywności fizycznej się urodziłam. Wewnętrznie wiedziałam, że sport jest moja pasją i odskocznia od biedy i bardzo skromnego życia. Po studiach (nie inaczej, jak tylko padło na AWF), praca i codzienne obowiązki spowodowały, że aktywność fizyczna zeszła na drugi plan. Kilogramy, które zaczęły się odkładać na moim ciele spowodowały, że zaczęłam pomalutku biegać. 2006 rok był przełomowy pierwsze uczestnictwo w biegu ulicznym i przebiegnięte 5 km:). Waga spadała a we mnie obudziła się też chęć rywalizacji i pracy nad kondycją. 5,10 ,półmaraton i maraton- tak szło po kolei . Jedna życiówka, druga i kolejna…. Jestem raczej osobą wszechstronną jeżeli chodzi o sport więc zaczęłam szukać dla siebie innej dyscypliny i wyzwania, które dałoby mi więcej satysfakcji i mobilizacji do trenowania. Jako, że podstawy technicznego pływania liznęłam na studiach, a rower szosowy od kilku miesięcy stał w domu to nie było innego wyjścia żeby spróbować sił w triathlonie – sprawdzenia swoich możliwości organizmu czy podołam :).W 2011 roku wystartowałam w Suszu na pierwszym swoim triathlonie na dystansie ½ IM … i tak zostało do dzisiaj :)

Moje pierwsze podejście do triathlonu odbyło się prawie 20 lat temu w Chodzieży. Trudno nazwać to startem :) Wyscig odbywał się z wody i niestety temperatura wody była zbyt niska, na takiego chudzielca i po 30 sekundach wyszedłem z wody przed startem. Drugiego podejście do triathlonu miałem w Suszu, gdzie wśród młodzików zająłem trzecie miejsce. Mój „powrót” do triathlonu nastąpił w 2011. Był to start trochę nieprzemyślany, bo zdecydowałem się od razu na 1/2 Ironmana, bez wielomiesięcznych przygotowań. Mój trening rowerowy w całym okresie przygotowawczym zamykał się w 70 km, które teraz często pokonuje w ciągu jednego treningu. Start ten traktowałem na zasadzie – co ja tego nie zrobię? O ile pływanie i rower jakoś zlecialo, tak bieg to ponad 2h męki. Przez cały bieg snulem plany na starty i treningu w kolejnym sezonie. Jednak zapału wystarczyło na 2 tygodnie. Na dobre w triathlon „wpadłem” w 2014. Wtedy to zdecydowałem się na współpracę z trenerem. Trening z trenerem to nie tylko dobrze opracowany plan pod cały sezon, ale również wygoda. Nie muszę się zastanawiać, co i jak muszę robić. Mam wykonać dane zadanie i tyle. Nawet jak moja kochana żona ma jakieś wątpliwości co do mojego treningu, to zawsze powtarzam, ze z pretensjami to do Łukasza.

Początek szkoły średniej, trochę więcej kilogramów niż norma, ale nie wiele, znudzony wszystkim, młody, zbuntowany, wyszedłem pobiegać. Zawsze jak to robiłem to wracałem po 10 minutach i wychodziłem za 2 miesiące. Tym razem było inaczej, zaparłem się, padał śnieg, było zimno, a ja biegałem i to regularnie. Aż po pól roku zobaczyłem stronie o triathlonie i tak się stało, że bez namysłu zacząłem trenować, we wrześniu 2012 poszedłem pierwszy raz w życiu na basen i uczyłem się pływać samemu. A w czerwcu 2013 zadebiutowałem w Suszu…

Przygodę ze sportem zacząłem od pływania, które uprawiałem 7 lat. Triathlon trenuję od 2 lat. Była to trochę spontaniczna decyzja i do dziś nie do końca wiem, jak to się zaczęło, ale uważam, że była bardzo dobra. Do zmiany dyscypliny pchnął mnie brak zadowalających wyników w pływaniu – mimo ciężkiej pracy oraz perspektywa wykorzystania mojej umiejętności pływackich oraz zamiłowania do biegania. Wiedziałem również, że czeka mnie jeszcze więcej bardzo wyczerpującej pracy ale z nadzieją na lepsze. Okazało się, że w triatlonie bieg jest moim największym atutem a biegam tylko od 2,5 roku. Bieganie sprawia mi ogromną frajdę i mnóstwo satysfakcji. Bardzo lubię sporty multidyscyplinowe. Wymagają one wszechstronności, ogromnego zaangażowania i samodyscypliny a jednocześnie są widowiskowe i przynoszą wiele zadowolenia.

W  piątej klasie podstawówki na wf nauczyciel zobaczył ze biegam lepiej od kolegów z klasy i zapytał mnie czy nie chciałbym trenować biegania – pomyślałem czemu nie przecież i tak nic do roboty nie mam.  Dał mi namiary na mojego byłego teraz już trenera i poszedłem do niego z tatą. Okazało się, ze to nie same bieganie będzie moim wyzwaniem, tylko właśnie triathlon. Wiadomo jak to na początku, było ciężko ponieważ nie umiałem pływać w ogóle, ale na bieganiu i rowerze szło dobrze. W końcu nauczyłem się pływać – to była 6 klasa – mogłem już trenować pływanie, i tak doszło do pierwszego start –  pływanie na basenie, rower i bieg po przełaju. Nie straciłem aż tak dużo na pływaniu wiec mogłem odrobić tą mała stratę i tym samym załapałem się na pudło i już wtedy wkręciłem na maksa. Trenuję już 7 rok i nie wyobrażam sobie ze mógłbym przestać bo kocham ciężką prace – pewnie jakbym skończył trenować to ten cały czas spędziłbym przed kompem… 

Mój mały pomysł zrodził się w pierwszej klasie liceum, gdy byłem jeszcze pływakiem. Pomyślałem sobie, że może spróbować czegoś bardziej zwariowanego, czegoś hardkorowego – wybrałem triathlon. Ponieważ byłem dobrym pływakiem, nie chciałem zaprzepaścić umiejętności i wytrenowanych godzin, postanowiłem spróbować. Początki były ciężkie jednak szybko przyzwyczaiłem się do innego wysiłku jakim jest rower i bieg. Dzis wiem ze triathlon jest tym co chce robic w życiu i wiem ze to co robię sprawia mi najwieksza frajdę !!